Wanneer ik een beetje aan het spelen ben op internet vind ik mijn oude weblog. Een dagboek, vol teksten, foto’s en gevoel. Ik lees het terug en ik ben verrast door de schoonheid van mijn schrijven. Dit was ik. Geen woord gelogen.
Tegenwoordig schrijf ik niet meer. Misschien werd het op een dag allemaal te veel. Te ingewikkeld om op te schrijven. Te zwaar voor mooie woorden.
Ik herken veel in het meisje van 5 jaar geleden. Pijn uit het verleden, en de constante aanwezigheid daarvan. Het steeds weer het uiterste uit het leven willen halen. Uit het overleven beter gezegd. Want dat zorgde ervoor dat er naast een verscheurd hart en een gebroken vertrouwen plaats was voor mooie dingen als liefde en vriendschap. Alle tot in detail beschreven overwegingen helpen me om mezelf beter te begrijpen. Waarom ik bepaalde dingen heb gedaan en hoe ik tot bepaalde keuzes ben gekomen. Hoe ik hem heb toe kunnen laten om alles wat nog heel was in mijn leven met overtuigende kracht te slopen.
Als iemand het me vraagt zeg ik dat ik hem niet haat. Dat ik niet boos op hem ben. Ik koester geen warm gevoel voor hem, zoals ik dat heb met anderen van wie ik heb gehouden. Ik heb een dikke streep onder die relatie gezet en hij doet me niets meer. Hij laat me koud. Maar wanneer ik mijn laatste posts lees merk ik dat ik weg wil kijken. Ik wil er niet aan. Ik wil niet lezen wat ik ooit om hem heb gegeven.
-"Geloof je dat je alleen dat meemaakt wat je aan kan?" vraagt hij me. Oprecht. Ik weet dat hij begrijpt wat voel. Ik weet dat hij zich over mij zou ontfermen als hem liet. -
Oprecht. Als ik toen had geweten.. Had ik het kunnen weten? Ik vond wat ik zocht. Iemand die luisterde, iemand die erkende wat ik voelde, wat ik had meegemaakt, iemand die me begreep. Ik was verdwaald en hij zou me de weg wel wijzen. Maar ik werd opgezogen in een verwoestende relatie. Liefde was geen liefde en vertrouwen… vertrouwen maakte alles kapot.
‘Zelf je eigen moeder heeft je verlaten, denk je dat je dan ooit iemand vindt die wel met je kan leven?’
Op een dag ben ik vertrokken. Ik werd opnieuw verliefd. En ik wiste ze uit, die jaren. Ik scheur de bladzijden als een niet goed geschreven tekst uit mijn levensboek. Ik wil er niet aan denken. Niets wat ik heb meegemaakt heeft me er ooit onder gekregen. Ik heb momenten gekend van intens verdriet, maar ik was verliefd. Verliefd op het leven. Hij deed zijn best om dat af te breken, steen voor steen. Mijn eigenwaarde. Mijn spontaniteit. Mijn hoop. Mijn kracht. Mijn dromen. Door hem, maar misschien nog wel het meest door mezelf en alle foute beslissingen die ik toen gemaakt heb, ben ik iets heel waardevols verloren:
Een stukje van mezelf.
